Sesja: Wiosna 2017, Specjalizacja: Protetyka stomatologiczna
W praktyce implantoprotetycznej stosowane są dwie różne techniki osadzania stałych uzupełnień protetycznych tj. przykręcanie lub cementowanie. Wobec dylematu w wyborze metody - z których każda ma zarówno wady jak
i zalety - na kongresie EAO w 2012 roku wypracowano istotny dla praktyki kompromis. Które z poniższych stwierdzeń stanowią obowiązujące w tym względzie zalecenia?
1) w wyborze techniki osadzania uzupełnień stałych na filarach implantowanych należy kierować się rodzajem konstrukcji protetycznych, w szczególności co do ich rozległości;
2) obydwie techniki (tj. zarówno cementowanie, jak i przykręcanie) są godne polecenia równoważnie w każdym przypadku, czyli niezależnie od rodzaju i rozległości uzupełnienia protetycznego;
3) w przypadku stosowania koron na pojedynczych implantach lub niezbyt rozległych konstrukcji implantomostu zaleca się metodę cementowania;
4) technika przykręcania powinna być preferowana w przypadkach rozległych konstrukcji stałych, a w szczególności obejmujących całe łuki zębowe;
5) żadnej z tych metod nie można uznać za błędną, a o wyborze techniki osadzania w przypadkach indywidualnych decyduje lekarz w oparciu o warunki morfologii jamy ustnej oraz preferencje zgłaszane przez pacjenta.
Prawidłowa odpowiedź to:
Zaloguj się poniżej, aby sprawdzić odpowiedź. Dostęp do treści serwisu tylko dla zalogowanych.